Woensdag 14 juni a.s. is het Wereldbloeddonordag, een hele mond vol. Ik ben ooit als 18-jarige door mijn moeder opgegeven. Eigenlijk vind ik dat een ieder die aan de criteria voldoet (al zijn die wel erg streng en soms ook dubieus) zich aan moet melden. Wat let je? Dat de praktijk anders kan zijn, heb ik aan den lijve ondervonden: Toen onze zoon klein was, nam ik hem 'gewoon' mee, dat moest toch kunnen, kon hij alvast mooi wennen (?)
Dit heeft echter averechts gewerkt, want ik krijg hem met geen stok naar de bloedbank, terwijl ik toch zo van plan was hem op te geven, toen hij 18 werd.
Hij is doodsbenauwd voor alles dat met bloed te maken heeft.
Maar om opgewekt te eindigen:
- het is voor een goed doel
- je kunt het zelf ook ooit nodig hebben
- het kost je een driekwartier per half jaar
- je bloeddruk en HB wordt gecontroleerd
- je krijgt een heerlijke koek na afloop bij je koffie
6 opmerkingen:
Ik ben zo een jaar of 12 bloeddonor geweest. Toen op ze op een gegeven moment weer eens 'mis'geprikt hadden en mijn hele arm blauw was vond ik dat ik lang genoeg donor geweest was.
Al blijft het wel belangrijk dat er genoeg donoren zijn.
Ik was ook ooit donor, maar door een verhuizing naar het buitenland heb ik het stop gezet. Daarna nooit meer begonnen... Waarom weet ik niet. Goed dat je het doet, ze hebben zeker bloed nodig. Toch denk ik niet dat ik het weer ga doen: ik ben altijd erg moe van mijn werk, het eist fysiek heel veel en ik ben bang dat ik dan echt in stort... :-(
jammer dat homo's worden geweerd, ik ben solidair met mijn broeders.
Hé zus hoe is 't anders?
hoebedoelu?
Nou, alles lag er toch uit, inmiddels weer gemaakt?
Een reactie posten