Gisteren was ik op zoek in mijn schoenendoos met 'nooit ingeplakte foto's', (ik was meteen een uur verder), toen ik deze tegenkwam. Vervolgens kwam die enorme knul van ons binnen en vroeg ik me kijkende naar de foto dus echt af: "Waar is die tijd gebleven?" Het lijkt echt geen bijna 19 jaar terug. Morgen is voor hem een dag om tegen op te zien. Ik heb het aan niemand mogen vertellen, dat doe ik dus ook nog niet (morgen pas), maar hij loopt hier maar rond en kan niet tot slapen komen, terwijl hij juist wel wil.
zondag 23 april 2006
SPANNING
Gisteren was ik op zoek in mijn schoenendoos met 'nooit ingeplakte foto's', (ik was meteen een uur verder), toen ik deze tegenkwam. Vervolgens kwam die enorme knul van ons binnen en vroeg ik me kijkende naar de foto dus echt af: "Waar is die tijd gebleven?" Het lijkt echt geen bijna 19 jaar terug. Morgen is voor hem een dag om tegen op te zien. Ik heb het aan niemand mogen vertellen, dat doe ik dus ook nog niet (morgen pas), maar hij loopt hier maar rond en kan niet tot slapen komen, terwijl hij juist wel wil.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Arme jongen, ik weet hoe hij zich voelt maar het is nu gelukkig voorbij, toch?
Wat de tijd betreft: eergisteren zijn mijn zoons 15 geworden. Ze zijn bijna net zo groot als ik. 15 jaar geleden waren het van die hele kleine piepertjes. En dat lijkt nog zo kort geleden . .
Een reactie posten